Struna za struną – II

      d
Nie kazała mi przysięgać
      a
Na kolanach, że nie zdradzę,
          G                  G7                 C A7
Dotąd zawsze tego chciała, teraz nie.
          d
Tylko tajemniczym szeptem
       a
Rozkazała coś gitarze
H7                                E7                    a E7 a
I odchodząc rzekła: „…No to – trzymaj się.”


E              E7     a
Struna za struną wciąż się rwie,
E              E7  a                 A7
Już pękła „H”, a wcześniej „E”.
d                           a
Pewnie klasyczna wada fabryczna,
H7           E7          a E a
Albo korozja mi je żre.


d
Minął tydzień i już porcik,
a
Bar i piwo słodko niańczy,
G                                  G7                   C A7
Ech, Hiszpance jakiejś dałem porwać się.
d
A wieczorem przy kolacji,
              a
Chłopcy śpiewać chcą, potańczyć,
H7                                 E7                 a E7 a
Ja gitarę biorę, patrzę – pękła struna „G”.

E              E7     a
Struna za struną wciąż się rwie,
E              E7  a                 A7
Już pękła „H”, a wcześniej „E”.
d                           a
Pewnie klasyczna wada fabryczna,
H7           E7          a E a
Albo korozja mi je żre.


       d
A w Lizbonie prosi Zdzichu,
     a
Że turystkę spotkał – Szwedkę,
      G               G7            C A7
Ale ta ze sobą koleżankę ma.
              d
Trudno – idę – przecież w biedzie,
             a
Żeglarz kumpla nie zawiedzie,
       H7                    E7                 a E7 a
Gdy wróciłem pękła cicho struna „H”.


E              E7     a
Struna za struną wciąż się rwie,
E              E7  a                 A7
Już pękła „H”, a wcześniej „E”.
d                           a
Pewnie klasyczna wada fabryczna,
H7           E7          a E a
Albo korozja mi je żre.

       d
No i wreszcie w Neapolu
       a
Były tańce i dziewczyny,
        G                     G7                  C A7
Tam żeglarzy lubią, tam się o nas dba.
          d
A gdy rano powróciłem,
           a
To nie mogłem dojść przyczyny,
           H7              E7            a E7 a
Czemu pękły obie „E” i „D”, i „A”.


E              E7     a
Struna za struną wciąż się rwie,
E              E7  a                 A7
Już pękła „H”, a wcześniej „E”.
d                           a
Pewnie klasyczna wada fabryczna,
H7           E7          a E a
Albo korozja mi je żre.


        d
Cały czas w powrotnej drodze
       a
Zakładałem nowe struny,
        G                    G7                 C A7
Lecz pękały – jakże dziwny to przypadek.
         d
A tak chciałem móc na powitanie,
            a
Zagrać i zaśpiewać mojej żonie
     H7     E7 a E7 a
Ulubioną jej lambadę.


E              E7     a
Struna za struną wciąż się rwie,
E              E7  a                 A7
Już pękła „H”, a wcześniej „E”.
d                           a
Pewnie klasyczna wada fabryczna,
H7           E7          a E a
Albo korozja mi je żre.


         d
Staję w drzwiach, zaczynam śpiewać,
        a
A to, co się później stało,
        G                G7                        C A7
Było gorsze niźli sztorm, czy salmonella.
          d
Teraz drapiąc się po gipsie,
        a
Dam wam radę taką małą,
      H7                       E7             a E7 a
Nie śpiewajcie nigdy żonom a cappella.

Skip to content