Trzy miłości – II (I)

               a

Pierwsza miłość z wiatrem gna

           E         E7

Z niepokojów drży

           C

Druga miłość życie zna

          G7           C    A7

I z tej pierwszej drwi

       d

A ta trzecia jak tchórz

                    a

W drzwiach przekręca klucz

   E7                       a        A7

I walizkę ma spakowaną już

               a

Pierwsza wojna – pal ją sześć

           E         E7

To już tyle lat

           C

Druga wojna – jeszcze dziś

          G7           C    A7

Winnych szuka świat

       d

A tej trzeciej, co chce

                    a

Przerwać nasze dni

           E7                     a          A7

Winny będę ja, winny będziesz ty

               a

Pierwsze kłamstwo – myślisz ech

           E         E7

Zażartował ktoś

           C

Drugie kłamstwo – gorzki śmiech

          G7           C    A7

śmiechu nigdy dość

       d

A to trzecie, gdy już

                    a

Przejdzie przez twój próg

            E7                   a        A7

Głębiej rani cię niż na wojnie wróg …

FRANCOIS VILLON

       a                    d                E                          a   

Dopóki ziemia kręci się, dopóki jest tak, czy siak,

   C                                   d       G                          C

Panie, ofiaruj każdemu z nas, czego mu w życiu brak:

    a                        d                H7                          E

mędrca obdaruj głową, tchórzowi dać konia chciej.

  a          A                  d                                                    

sypnij grosza szczęściarzom…

                                                 E                            a

I mnie w opiece swej miej.

 

       a                    d                E                          a   

Dopóki ziemia kręci się, o Panie nasz, na Twój znak –

   C                                   d       G                          C

tym, którzy pragną władzy, niech władza ta pójdzie w smak,

    a                        d                H7                          E

daj szczodrobliwym odetchnąć, raz niech zapłacą mniej,

  a          A                  d                                                   

daj Kainowi skruchę…

                                                 E                            a

I mnie w opiece swej miej.

       a                                d                E                              a   

Ja wiem, że Ty wszystko możesz, ja wierzę w Twą moc i gest,

   C                        d                  G                       C

jak wierzy żołnierz zabity, że w siódmym niebie jest,

    a                                   d                H7                          E

jak zmysł każdy chłonie z wiarą Twój ledwie słyszalny głos,

  a                A                  d               E                           a
jak wszyscy wierzymy w Ciebie, nie wiedząc, co niesie los.

 

       a                    d    E                   a   

Panie zielonooki, mój Boże jedyny, spraw –

   C                  d             G                          C

dopóki ziemia kręci się, zdumiona obrotem spraw,

    a                        d                H7                          E

dopóki czasu i prochu wciąż jeszcze wystarcza jej –

  a          A                  d    

daj każdemu po trochu…

                                                 E                            a

I mnie w opiece swej miej .  /x2

Ach Panie, panowie

           a  

Gasną ognie wśród łąk, biegną chłopcy znad rzek

             d                F        E             a

chłodna noc, długa noc zawitała na brzeg

        d            G7                   C

Śpią samotne ziemniaki w popiele

            d                            E

nie przyjedzie już nikt na niedzielę…

 

             a  

Jeszcze czynny GS, więcej piwa niż łez

             d          F                       E             a

lecz nie taki już tłok – przeszedł rok, minął rok

            d                G7        C

Sennie chwieją się łany rzepaku

       d          E                   a

umierają co słabsi wśród ptaków…

        a

Ach, panie, panowie. – 3x

                                     d

czemu ciepła nie ma w nas?

     d           E

Co było, to było – 3x

      E                a

nie wróci drugi raz

        C            G

Ach, panie, panowie. – 3x

                                E

 już ciepła nie ma w nas

      a          d

Co było, to było.

      a          d

Minęło jak miłość

      a          d

prześniło, przelśniło

    E                 a

wyśniło się do dna

           a  

Poczerniały pnie drzew, liście porwał im wiatr

         d                F             E                a

poznikały gdzieś hen jak nadziei mych ślad

        d           G7              C

Niezłowione figlują szczupaki

               d                               E

przeszedł rok, minął rok – byle jaki…

 

              a  

Widzisz, kończy się bal, nie mów mi, że ci żal

             d                   F                       E                  a

przecież patrzysz nie tak, mówisz: „Szczęścia nam brak”

          d           G7              C

Zamarzają na śmierć kartofliska

              d             E             a

wiem, że pora rozstania już bliska…

        a

Ach, panie, panowie. – 3x

                                     d

czemu ciepła nie ma w nas?

     d           E

Co było, to było – 3x

      E                a

nie wróci drugi raz

        C            G

Ach, panie, panowie. – 3x

                                E

 już ciepła nie ma w nas

      a          d

Co było, to było.

      a          d

Minęło jak miłość

      a          d

prześniło, przelśniło

    E                 a

wyśniło się do dna

           a  

Umiem cenić twój takt, elegancki twój styl

          d             F             E               a

kto nauczył cię tak ładnie patrzeć na łzy?

             d            G7           C

Jeszcze tulisz do ust moją rękę

           d                               E

lecz zapomnisz mnie jak tę piosenkę…

 

            a  

Żegnaj miły, no cóż, jak się żegnać – to już

          d              F                    E             a

ładnie było nam z tym, lecz za dużo jest zim

            d          G7        C

Ja cię może za mało kochałam

           d                 E             a

lecz zapomnieć, to już nie umiałam…

        a

Ach, panie, panowie. – 3x

                                     d

czemu ciepła nie ma w nas?

     d           E

Co było, to było – 3x

      E                a

nie wróci drugi raz

        C            G

Ach, panie, panowie. – 3x

                                E

 już ciepła nie ma w nas

      a          d

Co było, to było.

      a          d

Minęło jak miłość

      a          d

prześniło, przelśniło

    E                 a

wyśniło się do dna

Pieśń gruzińska – II

                a                                                                  d

Spulchnię ziemię na zboczu i pestkę winogron w niej złożę,

          G                                                        C E7

A gdy winnym owocem gronowa obrodzi mi wić,

             a                                                           d

Zwołam wiernych przyjaciół i serce przed nimi otworzę…

      E7                                                                a      E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

 

                  a                                                      d

Cóż, czym chata bogata! Darujcie, że progi za niskie,

             G                                                                           C E7

Mówcie wprost, czy się godzi siąść przy mnie, ucztować i pić.

              a                                                       d

Pan Bóg grzechy wybaczy i winy odpuści mi wszystkie. . .

      E7                                                                a      E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

               a                                                               d

W czerni swej i czerwieni zaśpiewa mi znów moja Dali,

             G                                                                   C E7

Runę w czerni i bieli do stóp jej, niech przędzie swą nić!

      a                                                         d

I o wszystkim zapomnę i umrę z miłości i żalu. . .

      E7                                                                a      E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

 

           a                                                                d

A gdy zmierzch się zakłębi i cienie po kątach się splotą,

               G                                                                 C E7

Niech się cisną do oczu, niech wiecznie pozwolą mi śnić

          a                                                              d

Płowy bawół i orzeł srebrzysty i pstrąg szczerozłoty. . .

      E7                                                                a      E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

Trzy pytania – II

       a                                                                            d Urodzeni po wojnie choć przed wojną – tu jest prawie zawsze           G                                                             C E7 wysnuwaliśmy wolno z kłębka losu szarawą tę nić            a                                                      d podfruwając ku niebu biało-czerwonym latawcem próbowaliśmy:    E7                                               a      E7 …można? …trzeba? a jak chcemy żyć?                a                                                             d Przebiegaliśmy młodość za piłką, dziewczyną i … Read more

Aleksander Siergiejewicz Puszkin (A przecież mi żal)

      a                       E7                           a           G

Co było, nie wróci i szaty rozdzierać by próżno
        C                        G7                          C (A7)

Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład
                      d                 (G7)                               a

A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
                           E7                                                           a (A7)

Tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł

 

                    a           E7                              a           G

Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie
        C                        G7                          C (A7)

I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal
                      d                 (G7)                               a

A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
                   E7                                       a (A7)

I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal

 

                    a                 E7                               a           G

Podziwiam i wielbię mój wiek, mego stwórcę i mistrza
        C                        G7                          C (A7)

Genialny mój wiek, piękny wiek pragnę cenić i czcić
                      d                 (G7)                               a

A przecież mi żal, że jak dawniej śnią się nam bożyszcza
               E7                                            a (A7)

I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić

                        a          E7                                         a           G

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
        C                        G7                          C (A7)

I wszystko już jest, cicha przystań, non-iron i wikt
                      d                 (G7)                               a

A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
                E7                                      a (A7)

Górują cokoły, na których nie stoi już nikt

 

                    a         E7                                    a           G

Co było, nie wróci, wychodzę wieczorem na spacer
            C                     G7                          C (A7)

I nagle spojrzałem na Arbat i – ach, co za gość!
                      d                 (G7)                               a

Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
                    E7                                         a (A7)

I głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś!

Piosenka o żołnierskich butach…

          a               E                a

Znów buty, buty, buty, tupot nóg

  C                                       d

i ptaków oszalałych czarny wiatr.

d                                          a

Kobiety stają u rozstajnych dróg,

E                      E7                       a  (A7)

piechocie odchodzącej patrzą w ślad.

 

          a               E                a

Czy słyszysz werbel, werbel, werbel gra:

  C                                       d

„Żołnierzu, żegnaj ją, przeżegnaj ją!”

d                                          a

Odchodzi pluton — tylko mgła i mgła…

E                      E7                       a  (A7)

I tylko przeszłość nie zachodzi mgłą.

          a               E                a

A męstwo nasze gdzie, na miły Bóg,

  C                                       d

gdy przyjdzie wrócić na rodzinny próg?

d                                          a

Kobiety za pazuchę kładą je

E                      E7                       a  (A7)

jak pisklę, ukradzione nam we śnie…

 

          a               E                a

A gdzie kobiety nasze, powiedz, gdzie?

  C                                       d

Gdy już nadejdzie wytęskniony dzień,

d                                          a

witają w progu nas i wiodą tam,

E                      E7                       a  (A7)

gdzie wszystko nasze ukradziono nam.

          a               E                a

Lecz cóż po łzach, po załamaniu rąk!

  C                                       d

Z nadzieją patrzmy w nadchodzące dni…

d                                          a

A pośród pól żerują stada wron,

E                      E7                       a  (A7)

a pośród lat echami wojna grzmi.

 

          a               E                a

I znów w zaułkach buty, tupot nóg,

  C                                       d

i ptaków oszalałych czarny targ —

d                                          a

kobiety stają u rozstajnych dróg,

E                      E7                       a  (A7)

w żołnierski podgolony patrzą kark.

Trzy pytania – II

       a                                                                            d

Urodzeni po wojnie choć przed wojną – tu jest prawie zawsze
          G                                                             C E7

wysnuwaliśmy wolno z kłębka losu szarawą tę nić
           a                                                      d

podfruwając ku niebu biało-czerwonym latawcem próbowaliśmy:
   E7                                               a      E7

…można? …trzeba? a jak chcemy żyć?

 

             a                                                             d

Przebiegaliśmy młodość za piłką, dziewczyną i szczęściem
          G                                                           C E7

Przeczuwaliśmy miłość i przyszła… przyszła i nic
          a                                                     d

a nad miłość to już nie wypada i prosić o więcej
          E7                                                           a   E7

może tylko by można by trzeba by chciało się żyć

 

Skip to content