Bułat Okudżawa - Śpiewnik gitarowy - teksty i akordy piosenek

Trzy miłości – II (I)

Pierwsza miłość z wiatrem gna

E E7

Z niepokojów drży

Druga miłość życie zna

G7 C A7

I z tej pierwszej drwi

A ta trzecia jak tchórz

W drzwiach przekręca klucz

E7 a A7

I walizkę ma spakowaną już

Pierwsza wojna – pal ją sześć

E E7

To już tyle lat

Druga wojna – jeszcze dziś

G7 C A7

Winnych szuka świat

A tej trzeciej, co chce

Przerwać nasze dni

E7 a A7

Winny będę ja, winny będziesz ty

Pierwsze kłamstwo – myślisz ech

E E7

Zażartował ktoś

Drugie kłamstwo – gorzki śmiech

G7 C A7

śmiechu nigdy dość

A to trzecie, gdy już

Przejdzie przez twój próg

E7 a A7

Głębiej rani cię niż na wojnie wróg …

FRANCOIS VILLON

a d E a

Dopóki ziemia kręci się, dopóki jest tak, czy siak,

C d G C

Panie, ofiaruj każdemu z nas, czego mu w życiu brak:

a d H7 E

mędrca obdaruj głową, tchórzowi dać konia chciej.

a A d

sypnij grosza szczęściarzom…

E a

I mnie w opiece swej miej.

a d E a

Dopóki ziemia kręci się, o Panie nasz, na Twój znak –

C d G C

tym, którzy pragną władzy, niech władza ta pójdzie w smak,

a d H7 E

daj szczodrobliwym odetchnąć, raz niech zapłacą mniej,

a A d

daj Kainowi skruchę…

E a

I mnie w opiece swej miej.

a d E a

Ja wiem, że Ty wszystko możesz, ja wierzę w Twą moc i gest,

C d G C

jak wierzy żołnierz zabity, że w siódmym niebie jest,

a d H7 E

jak zmysł każdy chłonie z wiarą Twój ledwie słyszalny głos,

a A d E a
jak wszyscy wierzymy w Ciebie, nie wiedząc, co niesie los.

a d E a

Panie zielonooki, mój Boże jedyny, spraw –

C d G C

dopóki ziemia kręci się, zdumiona obrotem spraw,

a d H7 E

dopóki czasu i prochu wciąż jeszcze wystarcza jej –

a A d

daj każdemu po trochu…

E a

I mnie w opiece swej miej . /x2

Ach Panie, panowie

Gasną ognie wśród łąk, biegną chłopcy znad rzek

d F E a

chłodna noc, długa noc zawitała na brzeg

d G7 C

Śpią samotne ziemniaki w popiele

d E

nie przyjedzie już nikt na niedzielę…

Jeszcze czynny GS, więcej piwa niż łez

d F E a

lecz nie taki już tłok – przeszedł rok, minął rok

d G7 C

Sennie chwieją się łany rzepaku

d E a

umierają co słabsi wśród ptaków…

Ach, panie, panowie. – 3x

czemu ciepła nie ma w nas?

d E

Co było, to było – 3x

E a

nie wróci drugi raz

C G

Ach, panie, panowie. – 3x

już ciepła nie ma w nas

a d

Co było, to było.

a d

Minęło jak miłość

a d

prześniło, przelśniło

E a

wyśniło się do dna

Poczerniały pnie drzew, liście porwał im wiatr

d F E a

poznikały gdzieś hen jak nadziei mych ślad

d G7 C

Niezłowione figlują szczupaki

d E

przeszedł rok, minął rok – byle jaki…

Widzisz, kończy się bal, nie mów mi, że ci żal

d F E a

przecież patrzysz nie tak, mówisz: “Szczęścia nam brak”

d G7 C

Zamarzają na śmierć kartofliska

d E a

wiem, że pora rozstania już bliska…

a

Ach, panie, panowie. – 3x

czemu ciepła nie ma w nas?

d E

Co było, to było – 3x

E a

nie wróci drugi raz

C G

Ach, panie, panowie. – 3x

już ciepła nie ma w nas

a d

Co było, to było.

a d

Minęło jak miłość

a d

prześniło, przelśniło

E a

wyśniło się do dna

Umiem cenić twój takt, elegancki twój styl

d F E a

kto nauczył cię tak ładnie patrzeć na łzy?

d G7 C

Jeszcze tulisz do ust moją rękę

d E

lecz zapomnisz mnie jak tę piosenkę…

Żegnaj miły, no cóż, jak się żegnać – to już

d F E a

ładnie było nam z tym, lecz za dużo jest zim

d G7 C

Ja cię może za mało kochałam

d E a

lecz zapomnieć, to już nie umiałam…

Ach, panie, panowie. – 3x

czemu ciepła nie ma w nas?

d E

Co było, to było – 3x

E a

nie wróci drugi raz

C G

Ach, panie, panowie. – 3x

już ciepła nie ma w nas

a d

Co było, to było.

a d

Minęło jak miłość

a d

prześniło, przelśniło

E a

wyśniło się do dna

Pieśń gruzińska – II

a d

Spulchnię ziemię na zboczu i pestkę winogron w niej złożę,

G C E7

A gdy winnym owocem gronowa obrodzi mi wić,

a d

Zwołam wiernych przyjaciół i serce przed nimi otworzę…

E7 a E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

a d

Cóż, czym chata bogata! Darujcie, że progi za niskie,

G C E7

Mówcie wprost, czy się godzi siąść przy mnie, ucztować i pić.

a d

Pan Bóg grzechy wybaczy i winy odpuści mi wszystkie. . .

E7 a E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

a d

W czerni swej i czerwieni zaśpiewa mi znów moja Dali,

G C E7

Runę w czerni i bieli do stóp jej, niech przędzie swą nić!

a d

I o wszystkim zapomnę i umrę z miłości i żalu. . .

E7 a E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

a d

A gdy zmierzch się zakłębi i cienie po kątach się splotą,

G C E7

Niech się cisną do oczu, niech wiecznie pozwolą mi śnić

a d

Płowy bawół i orzeł srebrzysty i pstrąg szczerozłoty. . .

E7 a E7

Bo doprawdy – czyż warto inaczej na ziemi tej żyć?

Powrót na górę

a d Urodzeni po wojnie choć przed wojną – tu jest prawie zawsze G C E7 wysnuwaliśmy wolno z kłębka losu szarawą tę nić a d podfruwając ku niebu biało-czerwonym latawcem próbowaliśmy: E7 a E7 …można? …trzeba? a jak chcemy żyć? a d Przebiegaliśmy młodość za piłką, dziewczyną i … Read more

Aleksander Siergiejewicz Puszkin (A przecież mi żal)

a E7 a G

Co było, nie wróci i szaty rozdzierać by próżno
C G7 C (A7)

Cóż, każda epoka ma własny porządek i ład
d (G7) a

A przecież mi żal, że tu w drzwiach nie pojawi się Puszkin
E7 a (A7)

Tak chętnie bym dziś choć na kwadrans na koniak z nim wpadł

a E7 a G

Dziś już nie musimy piechotą się wlec na spotkanie
C G7 C (A7)

I tyle jest aut, i rakiety unoszą nas w dal
d (G7) a

A przecież mi żal, że po Moskwie nie suną już sanie
E7 a (A7)

I nie ma już sań, i nie będzie już nigdy, a żal

a E7 a G

Podziwiam i wielbię mój wiek, mego stwórcę i mistrza
C G7 C (A7)

Genialny mój wiek, piękny wiek pragnę cenić i czcić
d (G7) a

A przecież mi żal, że jak dawniej śnią się nam bożyszcza
E7 a (A7)

I jakoś tak jest, że gotowiśmy czołem im bić

a E7 a G

No cóż, nie na darmo zwycięstwem nasz szlak się uświetnił
C G7 C (A7)

I wszystko już jest, cicha przystań, non-iron i wikt
d (G7) a

A przecież mi żal, że nad naszym zwycięstwem niejednym
E7 a (A7)

Górują cokoły, na których nie stoi już nikt

a E7 a G

Co było, nie wróci, wychodzę wieczorem na spacer
C G7 C (A7)

I nagle spojrzałem na Arbat i – ach, co za gość!
d (G7) a

Rżą konie u sań, Aleksander Siergiejewicz przechadza się
E7 a (A7)

I głowę bym dał, że już jutro wydarzy się coś!

Piosenka o żołnierskich butach…

a E a

Znów buty, buty, buty, tupot nóg

C d

i ptaków oszalałych czarny wiatr.

d a

Kobiety stają u rozstajnych dróg,

E E7 a (A7)

piechocie odchodzącej patrzą w ślad.

a E a

Czy słyszysz werbel, werbel, werbel gra:

C d

„Żołnierzu, żegnaj ją, przeżegnaj ją!”

d a

Odchodzi pluton — tylko mgła i mgła…

E E7 a (A7)

I tylko przeszłość nie zachodzi mgłą.

a E a

A męstwo nasze gdzie, na miły Bóg,

C d

gdy przyjdzie wrócić na rodzinny próg?

d a

Kobiety za pazuchę kładą je

E E7 a (A7)

jak pisklę, ukradzione nam we śnie…

a E a

A gdzie kobiety nasze, powiedz, gdzie?

C d

Gdy już nadejdzie wytęskniony dzień,

d a

witają w progu nas i wiodą tam,

E E7 a (A7)

gdzie wszystko nasze ukradziono nam.

a E a

Lecz cóż po łzach, po załamaniu rąk!

C d

Z nadzieją patrzmy w nadchodzące dni…

d a

A pośród pól żerują stada wron,

E E7 a (A7)

a pośród lat echami wojna grzmi.

a E a

I znów w zaułkach buty, tupot nóg,

C d

i ptaków oszalałych czarny targ —

d a

kobiety stają u rozstajnych dróg,

E E7 a (A7)

w żołnierski podgolony patrzą kark.

Trzy pytania – II

a d

Urodzeni po wojnie choć przed wojną – tu jest prawie zawsze
G C E7

wysnuwaliśmy wolno z kłębka losu szarawą tę nić
a d

podfruwając ku niebu biało-czerwonym latawcem próbowaliśmy:
E7 a E7

…można? …trzeba? a jak chcemy żyć?

a d

Przebiegaliśmy młodość za piłką, dziewczyną i szczęściem
G C E7

Przeczuwaliśmy miłość i przyszła… przyszła i nic
a d

a nad miłość to już nie wypada i prosić o więcej
E7 a E7

może tylko by można by trzeba by chciało się żyć